Vështrim në ndërtekstin poetik të veprës së Vilson Blloshmit
Vilson Blloshmi dhe Genc Leka ishin martirĂ«t e parĂ« tĂ« zhvillimit tĂ« njĂ« letĂ«rsie moderne. Besoj se nĂ« asnjĂ« vend tjetĂ«r nuk ka kaq shumĂ« shkrimtarĂ« tĂ« martirizuar sa pati gjatĂ« sundimit tĂ« diktatures nĂ« ShqipĂ«ri. TashmĂ« qĂ« vepra e plotĂ« e tyre ka parĂ« dritĂ«n e botimit, duke i lexuar me vĂ«mendje tĂ« madhe ato, jemi tĂ« bindur se metafora dhe alegoria politike nĂ« poezitĂ« e tyre dĂ«shmonte njĂ« fuqi tĂ« madhe paraprijĂ«se pĂ«r formimin dhe botĂ«perceptimin iluminist tĂ« letĂ«rsisĂ« dhe arteve nĂ« vendin tonĂ«. Duke zhdukur fizikisht shkrimtarĂ«t dhe poetĂ«t, duke i burgosur dhe duke u djegur librat, diktatura zhdukte çdo shenjĂ« identiteti dhe individualiteti (qĂ« s’duhet ta kishte Njeriu i Ri), e cila mund tĂ« shĂ«rbente si urĂ« lidhĂ«se me civilizimin dhe qytetĂ«rimin europian, tĂ« cilit populli ynĂ« nĂ« shekuj i Ă«shtĂ« dedikuar me gjakun, sakrificat, dijet dhe gjykimet e idealistĂ«ve, atdhetarĂ«ve ose intelektualĂ«ve tĂ« shquar, por edhe me vetĂ« Rilindjen tonĂ« KombĂ«tare. NĂ« panteonin e tyre tĂ« lavdishĂ«m meritojnĂ« tĂ« ngjiten dhe poetĂ«t e Librazhdit, Blloshmi dhe Leka. Xhelozia dhe ankthi i diktaturĂ«s pĂ«r inteligjencĂ«n e tyre ishte paranojak. Ata ishin dy intelektualĂ« tĂ« rinj, qĂ« po ecnin nĂ« jetĂ« me kurajĂ«n pĂ«r studime akademike dhe kulturore. Edhe pse jetonin nĂ« provincĂ«, kultura e tyre, bibliotekat, interesi pĂ«r gjuhĂ«t tregonte njĂ« nivel tĂ« lartĂ« aristokratik. Ishin djem tĂ« rinj e tĂ« bukur, shtatlartĂ«, fisnik, tĂ« mençur, tĂ« edukuar, punĂ«torĂ«-simbol frymĂ«zues i njĂ« rinie shqiptare gjithĂ« shpresa dhe Ă«ndrra pĂ«r njĂ« botĂ« tĂ« re. Duke pushkatuar kĂ«to simbole, diktatura vrau Ă«ndrrĂ«n e tĂ« gjithĂ« rinisĂ« shqiptare , varrosi bashkĂ« me trupat e tyre perspektivĂ«n e krijimtarisĂ« si dhuratĂ« hyjnore . TashmĂ« rinia shqiptare nĂ« tĂ« gjithĂ« vendin po e merrte mesazhin , ajo duhej tĂ« pĂ«rulej , tĂ« bĂ«hej shĂ«rbĂ«tore e diktaturĂ«s dhe tĂ« mos guxonte tĂ« dilte nga âbinarĂ«tâ e parashikuar me ligj , ndryshe e priste hetuesi , burgu dhe vdekja .Regjimi komunist i ndĂ«shkoi, duke ua prerĂ« jetĂ«n nĂ« mes, si dhe rrugĂ«n qĂ« kishte nisur vepra e tyre letrare. Vilson Blloshmi ishte poet dhe shkrimtar i talentuar dhe Genc Leka ishte njĂ« studiues i zellshĂ«m me tĂ« ardhme nĂ« botĂ«n akademike. VetĂ«m 15 jet mĂ« vonĂ«, vepra e tyre u njoh falĂ« punĂ«s sĂ« palodhur tĂ« vĂ«llait tjeter hero, Bedri Blloshmit dhe iu hodh mĂ« shumĂ« dritĂ« prej zĂ«rit tĂ« intelektualĂ«ve tĂ« shquar, Ismail Kadare, Sadik Bejko, Sadik Spahija, Bardhyl Londo, Izet Shehu, Emil Lafe, Agron Tufa, etj, etj.
Pas daljes nĂ« dritĂ« tĂ« veprĂ«s sĂ« Vilson Blloshmit nĂ« 2008-n, falĂ« kontributit tĂ« madh tĂ« Bedri Blloshmit dhe studiesit Sadik Bejko, pĂ«rfshirĂ« dhe bashkĂ«punĂ«torĂ«t e sipĂ«rpĂ«rmendur, kĂ«tĂ« vit u bĂ« i mundur botimi i veprĂ«s sĂ« plotĂ« tĂ« Genc LekĂ«s. Intelektuali Genc Leka kurrĂ« nuk u nda nga poeti Vilson Blloshmi, edhe pse e dinte qĂ« njĂ« ditĂ« i njĂ«jti zjarr ndĂ«shkues do t’i digjte tĂ« dy bashkĂ«. Leka pati tĂ« njĂ«jtat pasione, letĂ«rsinĂ«, pĂ«rkthimin, poezinĂ«, por ndryshe nga Vilsoni, si njĂ« punĂ«tor mendjeje, si njĂ« studies skrupuloz punonte ditĂ« e natĂ« mbi idetĂ« etnografike, gjurmimeve folklorike e tĂ« traditĂ«s. Cdo gjĂ« qĂ« zbulonte pĂ«rpiqej t’ia ofronte shkencĂ«s etnografike shiptare me arsyetim tĂ« shĂ«ndoshĂ« dhe shkencor. Aty pĂ«rmes asaj kaligrafie tĂ« artĂ«, studimeve tĂ« shumta me shkrim dore, tĂ« mbledhura me vullnet tĂ« paepur, janĂ« fshehur thesare tĂ« etnografisĂ« sonĂ«. Me brumin e tyre, profesorĂ«t qĂ« iu bĂ«nĂ« akt-ekspertizĂ«n, kanĂ« bĂ«rĂ« dikur leksionet dhe dispensat akademike, duke kopjuar fshehtas veprĂ«n e “armikut tĂ« klasĂ«s”. Kur lexon veprĂ«n me studime etnografike tĂ« Genc LekĂ«s, dallon njĂ« pĂ«rpjekje pĂ«r tu pĂ«rshtatur me kĂ«rkesat e kohĂ«s nĂ« vepĂ«r.
Blloshmi e Leka ishin nĂ« çdo kohĂ« bashkĂ«, shpirtĂ«risht e mendĂ«risht, simbiozĂ« e njĂ« mendjeje tĂ« ndritur, prandaj ata u martirizuan bashkĂ«, por ngaqĂ« i pari, Vilson Blloshmi, pĂ«rfaqĂ«sohet me njĂ« vepĂ«r mĂ« tĂ« plotĂ« letrare, aty kam ndjerĂ« nota tĂ« njĂ« proteste inteligjente tĂ« kĂ«tij poeti ndaj sundimit diktatorial dhe izolimit nga bota e qytetĂ«ruar, edhe pse nuk u shpreh nĂ« njĂ« konfrontim tĂ« hapur, sy pĂ«r sy, por nĂ« njĂ« konfrontim qĂ« vinte sĂ« thelli dhe sĂ« brendshmi, natyrshĂ«m. Jo mĂ« kot, poezia e tij “Saharaja” iu nĂ«nshtrua njĂ« akt-ekspertize letrare nĂ« hetuesitĂ« e tĂ« gjitha shkallĂ«ve, bashkĂ« me blloqet e poezive dhe pĂ«rkthimeve qĂ« kishte bĂ«rĂ« Vilson Blloshmi.
“Saharaja s’di tĂ« Ă«ndĂ«rrojĂ«
Ajo bluan gurë me mend e saj
Saharaja s’ka kĂ«ngĂ« tĂ« kĂ«ndojĂ«
Saharaja s’ka as lot tĂ« qajĂ«.”
Â
Edhe pse poezia është e ndërtuar mbi një simbolikë klasike dhe të pastër, të vetëmjaftueshme për ta qasur Saharanë me çdo shkreti të kësaj bote, shpirtërore, mendore, morale, gjeografike dhe politike, fabula e saj nuk ka asgjë të ngjashme me Shqipërinë, por mjafton njëri prej elementeve të saj, muzikaliteti që përcjell kjo poezi, sa për ta mbartur përkatësinë origjinale dhe zanafillore të lindjes së simbolit letrar Saharaja, shkretëtira e Vilsonit, shkretëtira jonë.
“NĂ« kohĂ«n qĂ« e shkrova kam pasur dĂ«shpĂ«rim” , ka pohuar me gojĂ«n e tij nĂ« hetuesi. Muzikaliteti tradicional i vargĂ«zimit shqip, nuk ishte dhe aq nĂ« stilin e poetit, por ka bĂ«rĂ« gjithkĂ«nd tĂ« kuptojĂ« se ky fakt rrĂ«fen se simbolika e poezisĂ« ka si pikĂ«nisje protestĂ«n pĂ«r gjendjen e ShqipĂ«risĂ«, izolimin e saj, shkretimin intelektual e shpirtĂ«ror. Nuk ka pasur aspak qĂ«llim propagandistik, sic e kanĂ« akuzuar dhe pĂ«r tĂ« cilin e ekzekutuan. Vilson Blloshmi si poet i mirĂ«filltĂ«, nuk e konceptonte dot ta pĂ«rfshinte artin e tij nĂ« njĂ« mision propagandistik. GjatĂ« gjithĂ« pyetjeve qĂ« ka bĂ«rĂ« hetuesia, duke e mbatur si tĂ« pandehur, merr tĂ« njĂ«jtĂ«n pĂ«rgjigje ; ai bĂ«nĂ« njĂ« art qĂ« del nga shpirti, por edhe njĂ« art qĂ« e lejon atĂ« dhe tĂ« tjerĂ«t tĂ« shikojnĂ« se diktatura komuniste Ă«shtĂ« dhuna mĂ« absurde ndaj njerĂ«zimit. Tek idealisti dhe poeti Blloshmi kishte ngecur keq tehu i propagandĂ«s komuniste.
Sundimi i saj nuk do tĂ« zgjaste dot, nĂ«se nuk shpĂ«lante shpirtrat dhe mĂ«ndjet e njerĂ«zve. Kur e shkroi “SaharanĂ«”, Blloshmi duhet tĂ« ketĂ« qenĂ« nĂ« tĂ« njĂ«jtĂ«n gjĂ«ndje qĂ« ka qenĂ« Asdreni kur shkruante poezinĂ« e tij “LulĂ«kuqja” .
‘”LulĂ«kuqe e mjera
 AsgjĂ«kund s’ka shtĂ«pi
E shkon jetĂ«n nĂ« arrati…”.
Ădo kohĂ« e zezĂ« e ShqipĂ«risĂ« lind nĂ« njĂ« mĂ«nyrĂ« ose nĂ« njĂ« tjetĂ«r RilindĂ«sin e saj, fĂ«mijĂ«n e saj tĂ« dlirĂ« qĂ« qan pĂ«r fatin e zi. Saharaja e shkretĂ« e Blloshmit, ashtu si LulĂ«kuqja e mjerĂ« e Asdrenit, mbartim fort nĂ« kontekstin e tyre kritikat e kundĂ«rvĂ«niet mĂ« tĂ« ashpra ndaj realiteteve, shoqĂ«rore, politike dhe historike.
QĂ« tĂ« dyja kĂ«to poema tĂ« krahasuara, nuk kanĂ« vetĂ«m elemente simbolike pĂ«r gjĂ«ndjen dhe raportet metaforike brenda njĂ« individi. ShtĂ«pia e humbur e LulĂ«kuqes sĂ« Asdrenit, arratia metaforike e saj, ndĂ«rkohĂ« qĂ« nĂ« natyrĂ« ajo ngul mirĂ« rrĂ«njĂ«, Ă«shtĂ« po aq simbol politik e social pĂ«r fatin e ShqipĂ«risĂ«, sa janĂ« edhe metaforat e Vilson Blloshmit tek “Saharaja” :
“Saharaja nuk ka miq e shok
Saharaja nuk ka bijĂ«, as bir Â
Saharaja është një copë tokë
ThonĂ« se dhe me natĂ«n nuk shkon mirĂ«”. (Vepra I, fq. 85).
Pra, sic shihet në natyrë, Saharaja është vetëm një ranishte përvëluese, ndërsa miqtë, shokët e bijtë e bijat deshifrohen në një kontekst tjetër. Ky këndvështrim që jam duke përqasur ishte i lidhur ngushtë me një lutje për ta lexuar të gjithë veprën e Vilson Blloshmit, sepse leximi i kësaj vepre na bën të kuptojmë sesa i qëllimshëm, i rrezikshëm dhe kriminal ishte vënia në gijotinë nga komunizmi e kësaj mendjeje të ndritur, dhe sa i rrezikshëm ka qenë komunizmi për kulturën tonë. Nuk kam dëshirë ta quaj vrasjen e dy poetëve thjesht një veprim absurd të atij regjimi, sepse shoh tek vepra e plotë e Vilson Blloshmit një kompozim artistik e ideo-emocional aq të lartë, saqë ajo na sjell gjithmonë kuptime të nënujshme, fjalë të ushqyera në një habitat të pasur intelektual e shpirtëror.
Dhe ai e ka dëshmuar në vargjet e tij këtë pasuri:
“Njeriu me shpirt tĂ« vĂ«rtetĂ«
Përfytyron në mënyrë fisnike
Dhe përfytyrimi në mënyrë fisnike
Zbukuron deri në idealizëm
Objektin e pĂ«rfytyruar” (Vepra I, fq. 84,).
Vilson Blloshmi Ă«shtĂ« njeriu qĂ« aspiron ndriçimin e mendjes dhe tĂ« shpirtit nĂ« veten e tij, e pastaj te tĂ« tjerĂ«t, banorĂ«t e SaharasĂ«-ShqipĂ«ri, shkretuar nga komunizmi. Dhe i gjithĂ« ky shijim estetik, jo “analizĂ«’, e as “akt-ekspertize” na lĂ« tĂ« kuptojmĂ« e tĂ« mĂ«sojme se protestat janĂ« thellĂ«sisht tĂ« vetĂ«dijshme, prej alergjisĂ« qe ai ka nga sistemi komunist, i kundĂ«rvihet. Vilson Blloshmi si zotĂ«rues i rallĂ« i retorikĂ«s, stilit dhe figuracionit ka zgjedhur mjetet e shprehjes si art, pa i zhyer ato me pĂ«rdorjen e qĂ«llimtĂ«.
NĂ«se ende s’kemi kuptuar se cilĂ«t shkrimtarĂ« janĂ« me tĂ« vĂ«rtetĂ« disident, padyshim, nga vepra qĂ« ka lĂ«nĂ« pas Blloshmi, mund tĂ« quhet, qĂ« nga sot, ai si pĂ«rfaqĂ«suesi mĂ« dinjitoz i disidencĂ«s nĂ« ShqipĂ«ri, tĂ« shpallur katĂ«rcipĂ«risht nĂ« vepĂ«r. Blloshmi Ă«shtĂ« disidenti i parĂ«, zĂ«ri i parĂ«, thirja e parĂ« kundĂ«r rrezikut tĂ« sundimit dhe ideologjisĂ« komuniste, bindja e parĂ« pĂ«r lirinĂ« e individit pĂ«r t’u realizuar sipas meritave dhe i vetmi shkrimtar qĂ« nuk u detyrua tĂ« bĂ«j disidencĂ«, pasi tĂ« ishte mĂ«njanuar nga njĂ« post i rĂ«ndĂ«sishĂ«m nĂ« pushtetin e diktaturĂ«s, as ta kishte ndihmuar mĂ« parĂ« atĂ«. ĂshtĂ« nga tĂ« rrallĂ«t qĂ« qĂ«ndroi edhe kur e dinte se ç’farĂ« e priste, nĂ«se nuk pĂ«rkrahte ideologjinĂ«. Ai ka lĂ«nĂ« edhe njĂ« testament poetik qĂ« e dĂ«shmon kĂ«tĂ«:
“MĂ« mirĂ« njĂ« jetĂ« e zezĂ« me faqe tĂ« bardhĂ«
Se sa njĂ« jetĂ« e bardhĂ« me faqe tĂ« zezĂ«”‘. (VĂ«llimi I, fq. 96).
“NĂ«se nuk mund brengĂ«s t’i bĂ«j dot ballĂ«
Zjarr përsëri kam në shpirt të djegur
Nëse i vdekur jam nga çdo i gjallë
MirĂ« pra, me i gjallĂ« jam se çdo i vdekur”.. (Vepra I, fq. 80).
NĂ« sallĂ«n e gjyqit Blloshmi ecte kundĂ«r çdo avokatie mbrojtĂ«se, kundĂ«r çdo alibie qĂ« ti shpĂ«tonte ndĂ«shkimit tĂ« njĂ« gjyqi makabĂ«r. U thotĂ« atyre se “ky trajtim nuk mĂ« pĂ«lqen dhe ndaj jam pesimist”
Po ç’do tĂ« thoshte kjo, qĂ« ky trajtim s’duhej tu pĂ«lqente as tĂ« tjerĂ«ve. Kjo ishte njĂ« akt-akuzĂ« qĂ« pĂ«rcillte zĂ«rin e pothuajse gjysmĂ«s sĂ« shoqĂ«risĂ« sĂ« goditur nga diktatura. Duhet edhe ky kĂ«ndvĂ«shtrim i ri, qĂ« tĂ« shihet poezia e Blloshmit si rrallĂ« e ndonjĂ« disidenti qĂ« kemi menduar se Ă«shtĂ«.
NĂ« gjyq, Vilsoni nuk harron tĂ« theksojĂ« se edhe kur bĂ«n pĂ«rkthime, nxitet nga protesta pĂ«r jetĂ«n e tij, nga kundĂ«rshtia e tij e brendshme, mĂ« e vĂ«rteta kundĂ«rshti ndaj realitetit qĂ« e detyron atĂ« tĂ« pĂ«rzgjedh kĂ«ta, ose ata autorĂ« botĂ«rore, dhe asnjĂ« autor tĂ« realizmit socialist. Gjyqi i Blloshmit, nĂ« 33-ditshin e tij, i ngjan njĂ« inkuizicioni tĂ« madh legjendar. Studiuesi Bejko me shkak analizĂ«n e pĂ«rmbajtjes sĂ« veprĂ«s sĂ« tij thekson: “Krahasuar me brezin e tij, Vilson Blloshmi kishte pikĂ«pamje tĂ« kundĂ«rta mbi artin dhe letĂ«rsinĂ«, njĂ« pĂ«rkushtim tjetĂ«r dhe tĂ« tjera shije letrare. Ai ishte i bindur se si letrar nuk do t’i takonte kurrĂ« botĂ«s nĂ« tĂ« cilĂ«n jetoi . Ai hyn ndĂ«r ata qe nĂ« botĂ« i quajnĂ« poetĂ« tĂ« mallkuar. Fleta e shkrimit kĂ«shtu shndĂ«rrohej nĂ« altar dhe ai qĂ« shkruante, flijohej aty me gjithsej”. Edhe pse e vĂ«shtron krijimtarinĂ« si estet, protesor Bejko e ka vĂ«nĂ« re se: ” jeta e tij dhe poezia shkrihen me njĂ«ra tjetrĂ«n. Poezia kĂ«shtu ka peshĂ«n e jetĂ«s sĂ« tij, ka çmimin e kokĂ«s sĂ« tij tĂ« ekzekutuar nga tirania .
Edhe sikur tĂ« mos na mjaftonte koha pĂ«r tĂ« analizuar me detaje tĂ« gjithĂ« krijimtarinĂ« e tij, mjafton akt-ekspertiza qĂ« iu bĂ« asaj, pĂ«r tĂ« pohuar pareshtur qĂ« çfarĂ« Vilson Blloshmi e bĂ«ri vepĂ«r, ishte vĂ«rtetĂ« disidente, por si njĂ« rast i rrallĂ« kjo disidencĂ« Ă«shtĂ« e tjetĂ«r lloji, frymore, nĂ« mĂ«nyrĂ« figurative dhe simbolike, e ngjashme me atĂ« tĂ« Krishtit tĂ« kryqĂ«zuar. Do tĂ« mjaftonte, e pse tĂ« mos mjaftonte, edhe fakti qĂ« tre kritikĂ« tĂ« njohur tĂ« realizmit socialist, me karrierĂ« mĂ« tĂ« lartĂ« letrare se ç’vlenin veprat e tyre, e sulmuan veprĂ«n e Blloshmit, e sulmuan artin e tij, poezinĂ« e tij, shpirtin e tij tĂ« dĂ«lirĂ« qĂ« nuk mund tĂ« ndotej nga ideologjia e as nuk mund tĂ« futej nĂ« sarkofagun e metodĂ«s krijuese socio-realiste. Pra, edhe sulmi ndaj veprĂ«s do tĂ« vetĂ«mjaftonte pĂ«r ta quajtur atĂ« vepĂ«r disidente, sepse ajo u zbĂ«rthye deri nĂ« qelizĂ«, ndaj u godit.
Analiza e kĂ«saj vepre u bĂ« nĂ«pĂ«rmjet njĂ« autopsie makabĂ«r. Ishte ky shkaku. Ishte kjo e vĂ«rteta qĂ« krijimtaria e tij nuk mund tĂ« ishte as soc-realiste, as materaliste, as idhujtare e ndonjĂ« “-izmi”‘, qoftĂ« kjo edhe rrymĂ« estetike. “Ky njeri kishte lindur pĂ«r tĂ« derdhur energji tĂ« mĂ«dha, dhe ai i kishte ato. Duke zotĂ«ruar realitetin e ashpĂ«r nĂ« saj tĂ« fuqive mbi normale fizike, duke e ndjerĂ« veten tĂ« familjarizuar me disa nga poetĂ«t dhe mendimtarĂ«t e mĂ«dhenj francez qĂ« kishte mundur ti lexonte, duke e ndjerĂ« veten tĂ« fortĂ« pĂ«r çdo pengesĂ«, ai jetonte sa nĂ« TiranĂ«, sa nĂ« minierĂ«, sa nĂ« temĂ«n e shkrimit, duke pandehur se kjo energji prej rinie, prej shkrimtari aty nuk mund t’i merrej nga askush…”, shkruan S. Bejko. (fq. 71).
Nuk duhet krijuar bindja qĂ« Blloshmi bĂ«ri disa poezi lirike tĂ« thjeshta dhe “e kanĂ« vrarĂ« kot”. KomunistĂ«t, sigurisht, vrisnin edhe kot, por Blloshmin e kishin objektiv tĂ« piketuar shumĂ« qartĂ«. Tek-tuk, nĂ« mĂ«nyrĂ« tĂ« pavetĂ«dijshme, ndonjĂ« studiuesi i ka rrĂ«shqitur njĂ« hipotezĂ« e tillĂ«, qĂ« poeti u vra nĂ« mĂ«nyrĂ« absurde, sepse bĂ«nte poezi “pĂ«r vjeshtĂ«n, ose dashurinĂ«”. Duhet tĂ« futemi nĂ« rrugĂ«n e njohjes sĂ« veprĂ«s sĂ« plotĂ« tĂ« Blloshmit, ta njohim atĂ« dhe tĂ« themi ashtu siç mĂ« tha njĂ« ditĂ« vĂ«llai i tij Bedri Blloshmi: “KĂ«tu Ă«shtĂ« Vilsoni!”
Vilson Blloshmin, persekutorët e kuq ata e ditën mirë pse e vranë. E ndiqnin, e përgjonin hap pas hapi, sepse e dinin mirë nga i vinte atij drita e diturisë. Komunistët ia mbyllën njëherë e përgjithmonë atë dritë, për të zezën e lirisë sonë, për të zezën e letërsisë sonë, që nuk e pati më rrugën aq të mbarë sa e kishte nisur një poet e përkthyes me dhunti gjeniu si Vilson Blloshmi. Vilson Blloshmi i kishte për zemër simbolet, sikur ta dinte se një ditë do të ishte simbol i të gjitha simboleve më të përparuara humane.
MarrĂ«dhĂ«nia e Blloshmit me kulturĂ«n Ă«shtĂ« e habitshme. NĂ«se lexon letrat e tij, ai duket sikur nĂ« asnjĂ« kohĂ« nuk ka jetuar nĂ« ShqipĂ«ri. Ai i donte tĂ« gjithĂ« autorĂ«t, i kĂ«rkonte me Ă«ndje shkrimet e tyre, nuk paragiykonte, justifikonte edhe ata qĂ« nĂ« pamje tĂ« pare dukeshin tĂ« urryer, ose qĂ« tĂ« prishnin humorin si puna e Bodlerit. NĂ« vĂ«shtrimin kritik dhe estetik qĂ« i bĂ«nte ai artit, letĂ«rsisĂ« dhe shkrimtarit, ia kalonte njĂ« shkencĂ«tari tĂ« madh. NĂ« kĂ«to letra ndihet bĂ«rthama e postulateve tĂ« para estetike, tĂ« cilat dĂ«shmojnĂ« se nĂ«se do tĂ« ishte gjallĂ«, ai do tĂ« ishte bĂ«rĂ« veç tĂ« tjerash dhe njĂ« studiues letĂ«rsie dhe kritik me vlera universale. Bota e tij, mendja e tij janĂ« njĂ« urĂ« fantastike e lidhjes me universin e kulturĂ«s botĂ«rore. Edhe kjo lidhje kaq e njĂ«suar, kaq e ndjerĂ« dhe universale me kulturĂ«n e pĂ«rbotshme, ishte njĂ« tjetĂ«r shkak qĂ« diktatura t’ia merrte jetĂ«n. Nga kultura letrare Vilson Blloshmi e kishte konkurruar prej kohĂ«sh diktatorin Hoxha, qe edhe pse jetoi nĂ« mesin e kĂ«saj kulture nĂ« FrancĂ« nuk ia nxunĂ« trutĂ«, ndĂ«rsa Blloshmi qĂ« nga BĂ«rzheshta, e kishte botĂ«n dhe kulturĂ«n e saj nĂ« pĂ«llĂ«mbĂ« tĂ« dorĂ«s.
Poeti, të madh e kishte dëshpërimin, sepse e pashmangshme ishte drama personale dhe ajo kolektive në komunizëm, por me mençurinë e tij, ai i jep kuptim e dinjitet çdo fjale të thënë, u jep kuptim dhe dinjitet edhe çasteve të mbrapme të jetës së tij. Kushërirës së tij artiste, Lumes, i dërgon një përkthim të Francis Carco:
“A Ă«shtĂ« i vdekur, apo i gjallĂ«,
ai që sjell erën?
Ai na ka folur shpesh
Duke ardhur bashkë me erën
Dhe ne e dëgjonim shpesh
Eshtë i vdekur, apo i gjallë,
ai qĂ« sjell erĂ«n?” (Vepra I, fq. 189).
Kjo njihet si letra e fundit qĂ« i dĂ«rgoi piktores dhe simbolika i bashkohet qartĂ« asaj parandjenje tĂ« pareshtur se ai s’do tĂ« ishte mĂ« nĂ« jetĂ«. DĂ«nimi, vjen nga “helmi estetik” nĂ« hetuesi: “NĂ« kĂ«to blloqe, ka shĂ«nime tĂ« ndryshme nĂ« formĂ« proverbash, fjalĂ« dhe shprehje tĂ« ndryshme tĂ« mbledhura andej dhe kĂ«ndej, tĂ« pĂ«rkthyera nĂ« gjuhĂ« tĂ« huaja”‘. (fq 186). Dhe “eksperti letrar” duket sikur mezi ka pritur ta bĂ«je akt-ekspertizĂ«n. Naivi i mjerĂ« duhet tĂ« ketĂ« qenĂ« xheloz me kulturĂ«n e Blloshmit, sepse pa asnjĂ« argument tĂ« fortĂ« shkencor akuzon me fjalĂ«t mĂ« tĂ« pĂ«rshtatshme qĂ« i duhen njĂ« gjyqi komunist pĂ«r ta dĂ«nuar poetin: “poezitĂ« flasin qartĂ« pĂ«r njĂ« tendencĂ« nihiliste, pesimiste, flasin pĂ«r mĂ«rzitjen, pĂ«r vdekjen, mohojnĂ« jetĂ«n”, shkruan ai, dhe sĂ« fundi shkruan idiotĂ«sinĂ« mĂ« tĂ« madhe qĂ« Ă«shtĂ« parĂ« nĂ« rrafshin estetik, qĂ« “poezitĂ« e Blloshmit mohojnĂ« kuptimin e punĂ«s sĂ« dobishme”. (Po aty). Ai duhet tĂ« jetĂ« mahnitur nga antologjia e poezise frĂ«nge qĂ« kishte Vilsoni, por mezi ka pritur rastin ta quaj fajtor edhe pĂ«r kĂ«tĂ«. “Vjershat nĂ« frĂ«ngjisht janĂ« tĂ« autorĂ«ve dekadent, regresiv, pesimist, reaksionar” ,thoshte dhe justifikohej se nĂ« ShqipĂ«rine komuniste “nga kĂ«ta autor nuk Ă«shtĂ« pĂ«rkthyer asgjĂ«, sepse kanĂ« pĂ«rmbajtje reaksionare” (Po aty).
Të lexosh veprën e Vilsonit, kupton motivin pse shteti, udhëheqësit dhe komunistët e këtij shteti e patën në shënjestër Vilsonin. Ai ishte një diell që u vriste sytë, nuk i linte të qetë të punonin në natën e zezë.
“Saharaja” edhe me
natĂ«n nuk shkon mirĂ«”‘
, shkruante poeti. Ajo qĂ« tĂ« le pa mend, Ă«shtĂ« cinizmi me tĂ« cilĂ«n, jo policia e shtetit, por vetĂ« shkrimtarĂ«t e çuan Vilson Blloshmin drejt vdekjes. Gjuha e tyre nĂ« akt ekspertizĂ«n qĂ« i bĂ«nĂ« “SaharasĂ«” ishte e njĂ«jtĂ«, me shĂ«nime kopje tĂ« njĂ«ri-tjetrit, ishte gjuha e kĂ«rkuar, helmi i gatshĂ«m qĂ« ua kishte lĂ«nĂ« nĂ« dorĂ« Sigurimi. Edhe “eksperti letrar”, Kosi Petriti, thotĂ« tĂ« njĂ«jtat fjalĂ«.
“Vjersha ka frymĂ« pesimiste, nihiliste, ka pĂ«rmbajtje reaksionare” (fq.190). E njĂ«jta gjuhĂ« Ă«shtĂ« pĂ«rdorur edhe nga shkrimtarja Diana Ăuli, (pĂ«r disa vjet rresht deputete e PS-s) nĂ« ekspertizĂ«n tjetĂ«r (nĂ« Arkivat e Shtetit duhet kĂ«rkuar edhe eksperti i katĂ«rt). KĂ«ta tĂ« tre ishin breshĂ«ria e parĂ« e plumbave qĂ« ranĂ« mbi shkrimtarin, pĂ«rpara plumbit mĂ« tĂ« fundit qĂ« i mori jetĂ«n.
MĂ«nyra sesi po ndĂ«shkoheshin poetĂ«t Vilson Blloshmi dhe Genc Leka na çon drejt zgjidhjes sĂ« “enigmĂ«s sĂ« kulturĂ«s shqiptare”, ku ka nisur tĂ« na drejtoj saktĂ« studiuesi i njohur Sabri Hamiti. NĂ« librin e tij “Albanizma” , nĂ« kapitullin “Diaspora shqiptare”, (fq. 43), Sabri Hamiti, pasi hedh njĂ« vĂ«shtrim mbi krijuesit e diasporĂ«s dhe rrĂ«fen momentin e ndritur kur krijuesit mĂ« tĂ« mĂ«dhenj shqiptar vendosĂ«n tĂ« jetojnĂ« e krijojnĂ« nĂ« ShqipĂ«ri, njĂ«herĂ«sh na tregon dhe fatkombin tonĂ«, duke shkruar se: “MirĂ«po ShqipĂ«ria nacionale e shekullit tĂ« 20-tĂ« mbeti e ndarĂ«, e pĂ«rgjysmuar, dhe ky pĂ«rgjysmim (duke prodhuar karaktere ekstreme, apo egĂ«rsimin e kthyer nĂ« vullnet tĂ« çeliktĂ« pushtetar), bĂ«ri qĂ« toka shqiptare tĂ« mos jetĂ« ambient i pĂ«rshtatshĂ«m pĂ«r shkrimtarĂ«t dhe dijetarĂ«t e vet tĂ« mĂ«dhenj.”
Pasi rrĂ«fen se nĂ« c’mĂ«nyrĂ« tĂ« dhunshme ShqipĂ«ria kthehet nĂ« njĂ« shtet ideologjik “pĂ«r tĂ« prodhuar karikaturĂ«n e fuqisĂ« sĂ« pushtetit dhe pĂ«rfundon me dhunĂ«, nĂ« shpikje kundĂ«rshtarĂ«sh tĂ« brendshĂ«m, tĂ« cilĂ«t duhet tĂ« kundĂ«rshtohen, madje tĂ« likuidohen…!”
Dhe unĂ« do tĂ« shtoja qĂ«, tĂ« mos harrojnĂ« se ky fenomen ka ndodhur jo rrallĂ« herĂ« pĂ«r shkak tĂ« krimeve komuniste ndaj ShqipĂ«risĂ« dhe shqiptarĂ«ve, nĂ« pĂ«rballje tĂ« pĂ«rhershme me qĂ«ndresĂ«n antikomuniste kombĂ«tare, e cila mĂ« sĂ« shumti shprehej nĂ«pĂ«rmjet intelektualit, krijuesit, tĂ« cilit siç e dimĂ« tĂ« gjithĂ«, atij edhe i pritej me parĂ« koka. Ndaj e kam theksuar dhe e ritheksoj, pĂ«rfshi sĂ« fundi edhe pozicionin tim si politikan, se nuk ka KujtesĂ« Historike pa Dekomunistizimin e saj. Ketij “udhĂ«timi” nĂ« veprĂ«n e Vilson Bloshmit dhe Genc LekĂ«s, desha t’i mĂ«shoja me njĂ« indikacion me konkret dhe tĂ« drejtpĂ«rdrejtĂ« nĂ« kĂ«tĂ« auditor. Pra: Nuk ka KujtesĂ« Historike, pa Dekomunistizimin e saj.
Shënim:
Fjala e mbajtur mĂ« datĂ« 06.05.2025, nĂ« promovimin e veprave: Vilson Blloshmi-Vepra dhe Genc Leka-Vepra, e organizuar nga Instituti I Studimeve Politike âIsmail Qemal Vloraâ, nĂ« Muzeun âKosovaâ nĂ« VlorĂ«